w Sztygarce
Teatr Witkacego (Zakopane)
Demonizm zakopiański
tekst: wg artykułu St. I. Witkiewicza
scenariusz, scenografia i reżyseria: Andrzej St. Dziuk
muzyka: Jerzy Chruściński
opracowanie muzyczne, aranżacja: Włodzimierz Kinior Kiniorski
choreografia: Anita Podkowa
na scenie: Dorota Ficoń, Marek Wrona, Krzysztof Wnuk
czas trwania: 60 minut
Artykuł St. I. Witkiewicza z 8 października 1919 roku, dedykowany Tymonowi Niesiołowskiemu, ukazał się w „Echu Tatrzańskim”, traktuje o swoistym demonizmie „pępka świata”, jakim jest Zakopane.
Zakopane: miejsce tworzące specyficzny rodzaj artystów, sprzyjające sztuce i artystycznemu przeżywaniu każdej chwili. Zakopane:„wyrostek robaczkowy” polskiego organizmu. Co więc dzieje się w tym właśnie mieście z artystą rozmiłowanym w jego atmosferze i dzikości natury tatrzańskiej? Czym jest owa „zakopianina”?
Czerpiąc z krytycznego artykułu Witkacego, napisanego prawie sto lat temu, powstał spektakl niezwykle aktualny, nawiązujący z przymrużeniem oka do trendów współczesnej kultury popularnej.
– Demonizm zakopiański.
– Jest innym niż wszędzie gdzie indziej.
– Możliwym jest, że żyjąc w tej zaklętej krainie, staczamy się w otchłań.
– Możliwym jest…
– Ale jest to piekielnie przyjemne w swej męczarni
– (Jak każda zresztą perwersja).
– Możemy tylko błogosławić siły, które polski organizm obdarzyły takim wyrostkiem robaczkowym (kiszki ślepej), jakim jest Zakopane.
– Demonizm Zakopanego.
– Ale jest to piekielnie przyjemne w swej męczarni
– Mimo całej pozornej nieużyteczności
– Zakopane trwać będzie dalej.
Stanisław Ignacy Witkiewicz
